Naprawdę chcę prowadzić wolniejszy tryb życia, nie spieszyć się, mieć czas na wszystko. I nie udaje się. Ale cóż, pewnie każdy chciałby. Nieraz zabieram sobie to i owo do pracy, że w luźnej chwili zrobię jakąś prywatę... i co? i zawsze przylezie ktoś, kto kompletnie nie ma nic wspólnego z pracą, ale lubi sobie pogadać. I będzie siedział, godzinę, dwie. A w mojej głowie ta godzina przekształca się w dobę... albo w tydzień cały... ileż bym to nie zrobiła w tym czasie :)
W domu boję się wprost zasiąść do kompa, bo wsiąkam.
Zakupy zabierają coraz więcej czasu. Odkąd nabyłam wózek, wracamy z pełnym ze sklepów. No bo akurat są pomidory w puszce w promocyjnej cenie, to trzeba wziąć kilka. Dawniej powstrzymała by mnie myśl, że przecież trzeba będzie to dźwigać, teraz samo jedzie.
W domu pochowane co do lodówki, a reszta... hm... później znajdziemy miejsce, połóż na stole.
Po wczorajszej wizycie w Lidlu dziś jest już taka sytuacja, że nie będzie gdzie zjeść obiadu :) Znów - skąd wziąć pół godziny na uprzątnięcie tego?
Nowe filmy nie wpisane do katalogu od zeszłego tygodnia.
Kalendarz, święty kalendarz nie uzupełniony od poprzedniego poniedziałku.
Na Filmwebie nieocenione filmy od 10 dni.
Blog zaniedbany, przeczytane w międzyczasie trzy książki i co?
Co ja robię z tym czasem? Gdzie on znika?
A mówi się o długich zimowych wieczorach... taaaa...
Więc cieszę się, że jakoś się udało wygospodarować go trochę na lekturę Erenburga. Bo gryzł mnie, że kupiony i nietknięty.
Nie było to łatwe. Zdarzało się, że odkładałam po kilkunastu stronach i gasiłam światło.
Powieść napisana bardzo specyficznym językiem i trzeba się w nią naprawdę wgryźć. Ale warto, bo naprawdę daje przenikliwy obraz, jak dochodzi do wpięcia się człowieka w system. A przy tym tak realistyczny, tak katastroficzny ogląd sytuacji w latach świeżo po rewolucji... powiem Wam, że wolałabym żyć w czasie II wojny niż tam, wtedy. Gdy absolutnie nie ma miejsca dla zwykłej ludzkiej egzystencji, gdy w imię przeżycia oddaje się wszystko.
Początek:
Koniec:
Wyd. CZYTELNIK Warszawa 1993, 334 strony
Tytuł oryginalny:
Жизнь и гибель Николая Курбова
Przełożył: Bruno Jasieński
Z własnej półki
Przeczytałam 14 stycznia 2017 roku
NAJNOWSZE NABYTKI
No i pięknie, znów nakupiłam.
Nowość z Instytutu Architektury:
To jest cracovianum, więc musiałam, prawda.
Następne to też cracovianum i tu jest cała historia. Zobaczyłam na allegro (za 4 dychy). Autorem jest pracownik Muzeum Historycznego, więc zajrzałam też do ich sklepiku. Tam nie było w sprzedaży, tylko jako bonus dla kupujących kartę, uprawniającą m.in. do wolnego wstępu na wszystkie wystawy. Cena karty - 100 zł. No to sobie przemyślałam (krótko), wyszło mi, że po odliczeniu kosztu książki (którą i tak bym kupowała) za tę kartę zapłacę 60 zł, czyli 5 zł miesięcznie... dobra, biorę. Wypełniłam wszystko, zapłaciłam online. Po czym przeczytałam w internecie, że poprzedniego dnia Muzeum Historyczne podpisało umowę z Towarzystwem Miłośników Historii i Zabytków Krakowa o współpracy... i że członkowie Towarzystwa będą mieli wolny wstęp i tak! Mało mnie szlag nie trafił na tę swoją rozrzutność :) sześć dych za okno!
Następnie dałam się skusić na Bonito na czeski kryminał, pierwszy z serii CZESKIE KRIMI. Fajnie się czytało i pewnie kupię też następne.
Ba, kupiłam też inne czeskie powieści, ciągle na Bonito.
Oraz Rozmównik, bardzo porządna rzecz, okazało się, że ma prawie 600 stron, mnóstwo tam zwrotów, wyrażeń, zdań, bardzo sie na niego cieszę. Jak skończę przerabiać fiszki (postanowienie noworoczne, codziennie pięć słówek, jestem przy 120, zostało 480, przed najbliższym wyjazdem do Pragi powinnam zdążyć), to będę z kolei robić po 5 zdań z tego Rozmównika.
A to przywiozłam z domu. Od grudnia nie oglądam polskich filmów, bo stanęłam właśnie na "Wspólnym pokoju" i nie chciałam go widzieć, nie przeczytawszy wcześniej książki. Książka, byłam pewna, powinna być u mnie. Obszukałam. Nie ma. Pojechałam do domu (znaczy do rodziców), obszukałam. Nie ma. Potem, już u siebie, przypomniałam sobie, że to nie było w takiej serii z popielatą obwolutą, jak cały czas myślałam. Znów zaczęłam szukać. Dalej nie ma. Więc w ten weekend w domu pytam Ojczastego o "Wspólny pokój".
- A czytałem niedawno Uniłowskiego, tu gdzieś powinien być.
Pokazuje na regał za drzwiami. Przeglądam półki od samej góry i wreszcie - oczywiście na drugiej od dołu - znajduję!
Może niekoniecznie to było "niedawno" (ilość kurzu...), ale chłopina ma lepszą pamięć ode mnie :)
Teraz czytam Rusinka pożyczonego od przyjaciółki, ale jak tylko skończę, zabieram się za ten wyczekany, wyszukany "Wspólny pokój" :)
